Φέτος συμπληρώνονται 70 χρόνια από τη γέννηση του Βασίλη. Σε ένα παράλληλο σύμπαν θα οργανώναμε ένα συνέδριο για να τιμήσουμε την προσφορά του στην επιστήμη και στο Τμήμα Φυσικής. Εκείνος θα ετοίμαζε την επανέκδοση του βιβλίου του "Περί αστέρων και συμπάντων", θα το ενημέρωνε με τις τελευταίες εξελίξεις στην κοσμολογία, στη φυσική των μελανών οπών, στα βαρυτικά κύματα. Και τον Σεπτέμβριο θα παίρναμε όλοι σειρά – θεωρητικοί και πειραματικοί, ο Βασίλης και οι φίλοι του από τα παλιά, και οι νέοι στην παρέα σαν κι εμένα (που, παιδί ακόμη, διάβασα το "Περί αστέρων και συμπάντων", εμπνεύστηκα από αυτό, και ξεκίνησα το δικό μου ταξίδι στον κόσμο της ανακάλυψης των νόμων της φύσης) – και θα δίναμε τις διαλέξεις μας στο μάθημα «Θέματα Σύγχρονης Φυσικής» που διδάσκεται αδιάλειπτα τα τελευταία τριανταπέντε χρόνια στο Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης. 

Αντί γι’ αυτό, θα πρέπει να αρκεστούμε σε μια διαδικτυακή συνάντηση μνήμης με την ακαδημαϊκή, ερευνητική, και διδακτική του κληρονομιά. Και τον Σεπτέμβριο θα πρέπει να διδάξουμε για ακόμη μια φορά τα «Θέματα Σύγχρονης Φυσικής» χωρίς τον Βασίλη, στο αμφιθέατρο που φέρει το όνομά του.

Παρά τον κόμπο στο λαιμό, παρά το δέος μπρος στον πολύ ψηλό πήχυ που μας άφησε για να μετρούμε τις προσπάθειές μας, θα το κάνουμε χωρίς δισταγμό. Γιατί πέρα από τον ενθουσιασμό μας προς το θαυμαστό θεμέλιο της Φυσικής –ότι το σύμπαν είναι κατανοητό!– μας συνδέει, μεταξύ μας και μαζί του, κάτι ακόμη: το ακατάβλητο πείσμα ότι, ακόμη κι αν χρειαστεί να τρέχουμε διαρκώς μέσα σε ενάντιο άνεμο, δεν θα σταματήσουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για ένα καλύτερο Ελληνικό Πανεπιστήμιο.